Gezinshuisouder Ans biedt kinderen perspectief in Driestroomhuis

De kinderen die in het Heldense Driestroomhuis wonen, hebben een verstandelijke beperking of gedragsproblematiek. Andere locaties bieden ook opvang voor kinderen met een lichamelijke beperking. “Daar zijn heel veel variaties in mogelijk”, stelt Ans. Bij haar in het Driestroomhuis hebben alle kinderen een voogd. “Wij zijn dus eigenlijk de handjes en hij heeft de eindverantwoordelijkheid, maar we doen het natuurlijk samen. Daar komt ook nog een gedragsdeskundige bij kijken, die minstens een halve dag per maand bij ons is.”

In eerste instantie komen er kinderen die voor een korte periode een opvangplek nodig hebben. Vervolgens wordt die periode meestal verlengd. “De kinderen die nu bij ons wonen, zijn al op heel jonge leeftijd bij ons gekomen. Ze blijven hier tot ze op een redelijk natuurlijke manier uit kunnen stromen als ze daar klaar voor zijn”, legt Ans uit. Het betekent niet dat de kinderen daarna volledig op zichzelf gaan wonen. “We proberen hen daar zo veel mogelijk in te ontwikkelen, maar het kan zijn dat ze naderhand ook passende begeleiding nodig hebben.”

Ans is als gezinshuisouder professioneel geschoold. Naast de omgang met de kinderen komt er namelijk meer bij kijken. Er moet ook georganiseerd en gerapporteerd worden, en er moeten veel gesprekken worden gevoerd. “In kleine gezinshuizen is het meestal één ouder, maar er zijn ook grotere huizen waarin beide ouders dat doen. Er zijn heel veel manieren denkbaar”, zegt Ans, die met haar partner zelf ook twee kinderen heeft. “Die zijn 29 en 30 en allang de deur uit”, lacht Ans.

Voordat Ans werkte als gezinshuisouder, begon ze een eigen bloemenzaak. De zorgsector heeft haar echter altijd aangesproken en rond haar veertigste zag ze haar kans schoon. “Dat schijnt een leeftijd te zijn dat je dingen gaat bedenken. Blijf ik dit doen of ga ik iets anders doen?”, aldus Ans lachend. Na een poos serieus de tijd te hebben genomen om zichzelf te laten omscholen, besloot ze twee zorgopleidingen te volgen. “Toen waren wij al deeltijd-pleegouder en daar wilden we eigenlijk wel meer mee. We zijn ons er meer in gaan verdiepen, want zo’n proces gaat niet vanzelf.”

Het werk als gezinshuisouder geeft Ans veel voldoening. “Het brengt denk ik vooral waardering voor het kleine. Je mag geen grote stappen verwachten en ook geen grote dankbaarheid. Daar gaat het helemaal niet om. Maar als je ervoor kan zorgen dat een kind dat minder leuke dingen heeft meegemaakt en daar last van heeft, toch weer leukere dingen gaat meemaken…”